Sprinten

(School VII)

Casper hoefde niet naar school. We vertrokken ’s ochtends vroeg naar de atletiek sportdag in ons district. De beste sprinters, hoog- en verspringers, kogelstoters, discuswerpers en lange afstand lopers van elf basisscholen namen het daar tegen elkaar op. Al die kinderen gingen die dag dus ook niet naar school. Ik nam plaats op de tribune, liet mijn oren wennen aan het opgewonden gegil om me heen en was blij met de plek die me werd aangeboden op het picknickkleed dat een vriendin had uitgespreid over het beton. Ik keek uit over een echte, oranje gekleurde atletiekbaan met zelfs elektronische tijdwaarneming.

Er werd gezellig gekletst, moeders verruilden de take away koffie voor blikjes drinken en snacks uit hun koeltassen en begroetten de opa’s en oma’s die ook kwamen kijken. We juichten hard voor de leerlingen van onze school die over de finishlijn kwamen.

Casper kwam als een speer door de bocht! Tot mijn verbazing werd hij, met ruime voorsprong, eerste in de voorronde en bemachtigde daarmee een plek in de finale 200 meter sprint. Bezweet, trots en druk kletsend over het verloop van zijn race kwam hij naast me zitten. Bij elk vriendje dat voorbij rende sprong hij enthousiast weer op.

Het evenement liep als een geoliede machine. Leraren stuurden leerlingen op tijd naar het veld, vinkten namen af voor de finales, deelden t-shirts uit met het logo van de school, gaven schouderklopjes en noteerden eindtijden. Casper en ik hadden voldoende tijd om dat alles te aanschouwen, want de finale werd pas drie en een half uur laten gehouden. Australiërs geven zich daar gewoon aan over, zo lijkt het. Koelbox mee, vouwstoelen, ze maken het zichzelf gemakkelijk zo’n dag. Ik voelde me nogal onvoorbereid.

Ik keek zo eens naar de kinderen die hun tijd doodden met bezoekjes aan de kantine en de barbecue. Handen vol snoep, zakjes chips, broodjes worst en sap werden verorberd. Ik bedacht dat Casper er zijn voordeel mee kon doen als hij die snelle suikers en vetten zou laten staan. Casper werd er heel serieus van en at precies één uur voor de finale een banaan.

Na het startschot kon ik niet blijven zitten. Met geknepen vuisten zag ik mijn zoon voor de tweede keer die dag de bocht uitkomen. Ik schreeuwde mijn aanmoedigingen in het Nederlands, zodat hij direct zou begrijpen dat ze van mij kwamen, en keek supertrots naar Casper die gefocust en hard bleef doorrennen. Derde!

Ik werd gefeliciteerd door ouders en leraren. Niet alleen vanwege het brons, maar ook met het behalen van een startplaats voor de volgende sportdag in Zuidwest-Sydney…?! Waar in Nederland de hele school zich één keer per jaar op het sportveld verzamelt voor vrolijke spelletjes, een nationale dans en touwtrekken, worden hier zwem-, cross country (2 km veldlopen) en dus atletiekwedstrijden georganiseerd. In the office op school hangen de namen van de best presterende leerlingen. Ik ben niet zo competitief en dus schoot de vraag door mijn hoofd of we echt naar Regionals moesten gaan. Maar Casper kwam uitzinnig op me afgevlogen en herhaalde uitgelaten wat ik zojuist gehoord had.

Een paar weken later ging hij weer een hele dag niet naar school. De sfeer op en rond de atletiekbaan, waarvoor we een half uur hadden moeten rijden om er te komen, was erg serieus. Wedijverig. We kenden niet zo veel mensen. De afvaardiging van een school wordt natuurlijk steeds kleiner naargelang het niveau van de wedstrijden omhoog gaat. Jammer dat Casper zich liet imponeren door de andere jongens met hun spikes (speciale hardloopschoenen), die hoge sprongen maakten om zich op te warmen en zelfs startblokken gebruikten om weg te sprinten. Rob en ik zagen een zenuwachtig jongetje dat onder de indruk van het hele gebeuren achter de meute aanholde.

Door alle grootse complimenten en opbeurende “better luck next time, buddy” voelde hij zich na een uurtje weer een stuk beter. We kochten een dikke trui met op de achterkant een enorm logo van Sydney South West Athletics als aandenken. Trots draagt hij die, zodat iedereen kan zien dat hij ook aan deze sportdag heeft deelgenomen.

Dat zijn naam niet in the office wordt bijgeschreven, maakt hem niks meer uit. Casper is geselecteerd voor het cricket schoolteam!