Winter

Ik zit weer in de kou. Terwijl buiten de bomen groen blijven, tuinen en parken worden opgesierd door de tropische paradijsvogelbloemen, straalt de plavuizenvloer in ons huis een kilte uit die genadeloos door mijn dubbele sokken trekt. Ik zit te schrijven met een rode deken over mijn benen en zet maar weer een kop thee om mijn handen te warmen.

De ramen van ons huurhuis bestaan uit enkel glas. Rondom de houten voordeur, die direct in de woonkamer uitkomt, zitten grote kieren en de enkelsteens muren voelen kil. Door het ontwerp van het huis, met een terugliggende entree en een breed afdak boven de schuifpui, straalt de zon haar warmte nergens direct naar binnen. Alleen in de woonkamer hangt een airconditioning, die nu op standje ‘verwarmen’ staat. Het energie slurpende apparaat blaast met veel lawaai opgewarmde lucht in golvende bewegingen de kamer binnen. Het doet mij denken aan de toegang van een groot kantoor waar je je jas alvast open ritst, je schoenen veegt op de geribbelde mat en waar je niet lang stil blijft staan. Ik krijg er rode wangen van en heel droge benen.

Door alle gaten en kieren verdwijnt de opgewarmde lucht ook snel weer het huis uit. Zorgen dat de kamer aangenaam is opgewarmd bij thuiskomst, zoals we in Nederland met de centrale verwarming hadden geregeld, doen we daarom niet. Zonde van de energie. Als we ’s middags binnenkomen, is het niet veel warmer dan 17 graden. Het bloed trekt zich terug uit mijn vingers en mijn neus begint te lopen. Dus liggen er fleece dekens klaar om onder te kruipen. Omdat de airco de keuken niet bereikt, bereid ik de laatste tijd opvallend vaak een ovenschotel. Ook steek ik al om vier uur ’s middags de kaarsen aan en nemen de kinderen ’s avonds een kruik mee naar bed.

Ik voel me er behoorlijk onprettig bij. Het komt zo primitief over. Dubbele laagjes kleding, de lawaaierige en droge lucht, afdrogen op een steenkoude badkamervloer en de kinderen die me midden in de nacht wakker maken voor nog een extra deken. Het voelt heel naar dat ons huis nu geen fijne plek is. Ik mis Nederland. Gelukkig kan ik wel lachen om mijn nieuwe gewoonte om mijn dikke ski-trui en sjaal te laten vallen als ik naar buiten stap. Als de zon schijnt en de lucht helder blauw kleurt, is het heerlijk buiten!

Vorig jaar namen we ons voor het aangenamer te maken. En toch hebben we dit jaar weer geen extra, elektrische en dus dure verwarming aangeschaft. De zomer deed ons de vorige winter vergeten. Die zomerse dagen, en ook nachten, zijn zo warm dat je je het tegenovergestelde niet kunt voorstellen. Misschien ook een kwestie van Hollandse zuinigheid? Net als onze Australische vrienden bikkelen we onszelf door deze twee onaangename wintermaanden heen, verbaasd dat dit ook bij het leven in Sydney hoort, en wachten we verlangend op de eerste lentekriebels.